Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Połknęłam pastylkę i zasnęłam.
Przytuliła mnie błoga niemoc istnienia.
Szarości dnia codziennego znowu nabrały jaskrawych barw.
Widziałam tłum radosnych ludzi. Widziałam troski całego świata zamknięte na klucz.
Piękny świat bez zmartwień i brzydoty.
Najadłam się tym obrazkiem na cały kolejny dzień i kolejne dni.
Mam siłę żyć dla całego świata i samej siebie
Dodaj komentarz