Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Chrystus nauczał wybaczać bliźniemu
kochać go i szanować
nadstawiać drugi policzek gdy ten uderzy w pierwszy
Kto jednak zwróci matce syna zabitego na ulicy
jedynego syna
potomka i chlubę
Matka nie wybaczy zabójcy
będzie szukać zemsty
będzie wylewać łzy
Aż przyjdzie dzień kiedy usiądzie obok grobu syna
I zamknie powieki
na wieczność
03.11.97
Dodaj komentarz