Widziałam ta twarz może jeden raz, może dwa razy. Taka zwykła, szara twarz, a jednak nie widziałam w niej pospolitości jaką mogliby dostrzec inni ludzie. Widziałam blask w ciemnych oczach, siłę mocnych dłoni splecionych na kolanach, czerwień lekko rozchylonych ust. Wpatrywałam się by poczuć przez chwilę, że jestem gdzieś daleko stąd, że mogę wypowiedzieć słowa, które nie zostały wypowiedziane i poić się ich treścią, i wspominać ich brzmienie gdy tylko zamknę utrudzone życiem powieki. 16.02.98