Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Miłość jest czekaniem w łóżku aż on przyjdzie. Miłość jest każdym włosem na skórze, który unosi się gdy pamięć wypowie jego imię. Miłość jest chorobą, którą trzeba zarażać a nie leczyć. Miłość wybacza zmarszczki na twarzy i brak makijażu na oczach. Miłość pozwala zamknąć powieki i czuć jego zapach i obecność nawet gdy jest daleko stąd. Miłość jest sensem życia. Dla niej warto żyć i umierać. Bez miłości nie ma nic.
Dodaj komentarz