taka sama a jednak inna

Dałam  się nabrać na kilka miłych słów. Myślałam, że mówi szczerze. Pomyliłam się.

Nie ma dnia bym nie wspominała tych błękitnych oczu. Świeciły niczym niebo w piękny, słoneczny dzień. Kiedy uśmiechały się uśmiechało  się w nich moje serce i cały świat. Kiedy były smutne chmury przesłaniały lazurowe sklepienie i wiedziałam już że za moment będzie padać.

W tych oczach zapisane było całe moje szczęście, wszystkie wyśnione i nigdy niewypowiedziane marzenia i pragnienia.

Nadszedł dzień, że marzenia ziściły się. Było jak w bajce. Zachłysnęłam się tym niemożliwym do wypowiedzenia szczęściem. Pragnienia duszy stały się takie po prostu moje. Pragnienia ciała osiągnęły apogeum rozkoszy.

Z czasem przybywało dni pochmurnych i mrocznych.

Potem już tylko na moment słońce przyświecało zza chmur.

Moment to za mało żeby być razem. Chwila to za krótko żeby zatrzymać siebie.

Coś pękło i już nigdy nie udało się tego posklejać.

Zawsze będę pamiętać te niebieskie oczy.

Miałam chęć po prostu odpocząć… . Przytulić głowę do poduszki i oddać się błogiemu lenistwu… .

A tu bach 6 rano. Młodzież krząta się po pokoju. Bezsenność i to kiedy! W niedzielę.

No trudno trzeba zewlec się z łóżka i doszukać się przyczyny bezsenności. Gorączka. Kolejna wizyta u lekarza. Jak on zachorował zaraz wszyscy będą mieć ból gardła.

To ta gorsza strona macierzyństwa.

Nabroiłam.

Mam kilka dni z głowy. Nie będzie się do mnie odzywał. Wcale mnie to nie obeszło.

Lubię broić.

Zawsze uchodzi mi na sucho a on się denerwuje. Kilka dni bez rozmowy to żadna kara. To wybawienie.

Nie muszę się starać robić czegoś na co nie mam ochoty.

Egoistka ze mnie. Chyba już się nie zmienię. Po co.

Pewnie dojdzie do spotkania. Może bez adrenaliny, bez zaangażowania ale gdzie ja znajdę takiego drugiego, który wraca jak bumerang, który prawi takie komplementy, że uszy puchną i duma rozsadza kobiece ego.

Kiedyś zgubi mnie własna pycha.