taka sama a jednak inna

Znalazła się księżniczka na ziarnku grochu. Delikatna jak płatek róży a  twarda jak głaz.

Nie będę się do niego odzywać. Dlaczego? Bo nie! Kolejne dni lub tygodnie będę mu wypominać jedno zdanie, które nie spodobało się moim uszom.

Księżniczka się obraziła. Przynajmniej nie będzie musiała udawać kogoś kim nie do końca ma ochotę być.

Kara niewspółmierna do czynu ale co tam. Przecież musi coś się dziać.

Będzie chodził, przepraszał, starał się naprawić swój błąd a złośnica będzie udawać obrażoną na amen.

Ktoś powiedział kiedyś, że jestem czarownicą. Miał rację.

Czasem zdarza się dzień, że patrzę na siebie i nie poznaję. Niby twarz znajoma  ale wnętrze za bardzo zepsute żebym mogła je rozpoznać.

W takie dni, godziny, momenty kiedy sumienie odzywa się  z samego wnętrza dopada mnie złość i bezsilność jednocześnie.

Jestem zła, że rysy powstałe na moim lustrze są tak głębokie, że już nie dam rady się ich pozbyć. Jeszcze kilka takich rys a lustro rozpadnie się na mnóstwo małych kawałeczków, z których już nic nigdy nie będzie mogło powstać.

Jestem bezsilna bo nie potrafię się zmienić.

Jestem jak złodziej, który nie płacze dlatego że źle zrobił, tylko dlatego, że musi iść do więzienia.

Życie rozpuściło mnie za bardzo. Ludzie, których poznałam nie nauczyli mnie pokory.

Dostałam więcej niż oczekiwałam. Mam więcej niż na to zasłużyłam.

Jestem niewdzięczna.

Taki hałas, ze własnych myśli nie słyszę. Bezpieczny niczym nie skrępowany hałas. Tak można hałasować tylko bez bagażu doświadczeń.

Z wiekiem robienie hałasu przychodzi coraz trudniej.

Czasem ma się ochotę krzyczeć tak głośno, żeby móc zagłuszyć dźwięki całego świata, ale nie mam odwagi. Bezpieczniej jest milczeć. Wtedy nikt nie domyśli się ile ukrywa serce i dusza.

Tylko dzieci potrafią bezkarnie krzyczeć, do woli aż gardło zaboli. Pozwolę im na to. Niech krzyczą dopóki mają siłę być sobą dla siebie, nie zaś dla innych.

Sumienie czasem nie daje mi spać w  nocy.

Patrzę na Niego i zastanawiam się dlaczego wciąż tu jest. Przecież dawno nie powinno go tu być. A potem dociera do mnie, że przecież on o niczym nie wie. Jakby wiedział o tym wszystkim  jego serduszko pękłoby z rozpaczy.

Nie wiem które zło gorsze – wiedza czy niewiedza.

Nie mogłabym mu powiedzieć. Te słowa nie przeszłyby mi przez gardło.

Jestem tchórzem i muszę z tym żyć i co dzień patrzeć sobie w twarz. To kara większa niż wszystkie inne.