Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Nie zobaczyłam słońca unoszącego się ponad bezkresem uśpionych oparów. Ujrzałam jego blask gdy już było wysoko nad horyzontem.
Co to był za blask. Jego moc przymykała moje powieki, a one chciały patrzeć, patrzeć aż do skończenia świata.
20.01.98
Nim otworzę oczy
Ujrzeć bym chciała
Cały świat
Ale nie ten
Szary
Pusty
Codzienny
Świat
Ujrzeć bym chciała
Inny świat
Mieniący się kolorami tęczy
Taki świat
Który widzę
Gdy zamknę powieki
28.10.98
Życie płynie w niewyobrażalnym tempie. Można go spędzić lepiej lub gorzej. To tak naprawdę zależy ode mnie samej.
Należę do optymistów-minimalistów. Potrafię się cieszyć z każdego pozytywnego zdarzenia, z każdego najmniejszego sukcesu, z każdego szczerego uśmiechu drugiej osoby. Takim osobom łatwiej w życiu znaleźć szczęście bo nawet niepowodzenia nie nastrajają negatywnie. Tyle prawdziwych nieszczęść ma miejsce wokół mnie, że wprost nieludzkim by było użalanie się nad swoimi małymi problemami.
Za krótkie jest życie żebym traciła czas na smutek.
Nie znam momentu który będzie tym ostatnim. Nie znam chwili kiedy ostatnia nuta zagra w moim sercu. Tak naprawdę nie chciałabym wiedzieć kiedy życie powie mi DOŚĆ. Chciałabym jednak dać tyle najlepszej siebie ile tylko potrafię, wszystkim i każdemu z osobna.
Wielu ludzi próbuje oceniać innych swoją miarą. To jest dobre, a to złe, to właściwe tamto nie. Dla nas może tak ale chyba nie dla innych, nie dla wszystkich.
Człowiek zatraca siebie samego poddając się zdaniu i woli kogoś innego. Człowiek przestaje być człowiekiem naśladując ślepo innych. Człowiek pozbawiając się indywidualności przestaje być człowiekiem i staje się zwierzakiem, którego można nauczyć różnych sztuczek, sprawić że będzie posłuszną maskotką w rękach tresera. Ludzie chcą być treserami nie zważając, że tym samym zniewalają innych, że pozbawiają ich właściwego wymiaru człowieczeństwa. Czy chcemy żyć w świecie bezwolnych kukiełek, którym sznurek zastępuje serce, płuca i mózg?
Dajmy ludziom być ludźmi tylko wtedy mamy szansę przetrwać jako wartościowy gatunek.