Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Pod pierzyną białego puchu chcę widzieć bujną zieleń traw
Chodzić po kobiercu kwiatów
Wdychać woń świeżo skoszonych traw
Słuchać treli słowiczych
By zapomnieć
O chłodzie
O pójściu do pracy
O niedojedzonej kromce chleba
O tym całym złym świecie ludzi dorosłych
06.02.98
Zatapiam palce w bezkresie twoich włosów
Zbieram wargami słodycz twoich ust
Ocieram dłonią słoność twoich łez
Chłonę nozdrzami aromat twego ciała
I płaczę
I tęsknię
Aż do bólu
Za tobą
Mężczyzną mojego życia
04.02.98