Meandry życia, strona 11

Obudziłam się dzisiaj zanim jeszcze wstało słońce. Włączyłam telefon i czekałam. Miałam nadzieję, że napisze. Nie napisał. Dawno juz nie czekałam. Myślałam, że zapomniałam. Czasem jednak pamiętamy to czego nie chcemy pamiętać, a nie pamiętamy tego co chcemy zachować w pamięci.

Wstałam jak zawsze

Zjadłam jak zawsze

Pracowałam jak zawsze

Pisałam jak zawsze

A potem zadzwonił ON

Długo nie zasnę

Znowu muszę udawać, że jestem. Znowu muszę kłamać, że się cieszę. Znowu muszę dawać choć wcale na to nie mam ochoty.

Robić tylko po to aby było zrobione? Mówić tylko po to aby było powiedziane?

Umię sprawiać przyjemność nawet wtedy kiedy nie mam na to ochoty. Musze mieć ochotę nawet wtedy kiedy niczego się nie chce.

Kłamstwo uczy pokory, pokory nad życiem, które gra swoją rolę - lepszą lub gorszą, nie wtedy kiedy mam na to ochotę, ale wtedy kiedy czas ku temu i miejsce.

Nie mogę zmienić przeznaczenia. Za krucha jestem, za mała.

Jestem tu, a jednak gdzie indziej. Jem, a jednak ciagle jestem nienasycona. Oddycham, a jednak ciągle się duszę.

Jak długo jeszcze? Nie wiem.

Niezbadane są ścieżki naszego życia.

Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika gdzie  można wytchnąć w ciszy i spokoju.

Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało.

Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znależć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą.

No i zdarta płyta znowu jest na czasie.