Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Szatyn, niebieskie oczy, trochę brzuszek za duży - taki normalny facet. Patrzę na niego 13 lat i sama sobie się dziwię, że noszę jego nazwisko. Przechodzi koło mnie mnie co dzień, daje buziaka jak wychodzi, je obiad siedząc naprzeciwko.Czy to znaczy, że jesteśmy razem?
Przytul mnie do swojej piersi
bym mogła poczuć jak stąpam po błękitnym nieba bezkresie
bym mogła poić się słodyczą kropel rosy na trawie
bym mogła widzieć blask promieni słońca
bym mogła chłonąć woń świeżo skoszonych traw
bym mogła żyć dla ciebie
dla mnie
dla wieczności
28.01.98
Powiedziałam kilka słów, których nie powinnam powiedzieć. Pomyślałam o kilku rzeczach, które nie powinny mieszkać w mojej głowie. Zrobiłam kilka głupstw, które nie powinny mieć miejsca. Napisałam kilka wersów, których nie powinien nikt przeczytać.
Zamiast żałować powinnam się cieszyć bo bez tych KILKU nie byłabym takim samym człowiekiem.
Jest już ranek. Sen nie może opaść na powieki. Kolejna piosenka nie usypia. Kolejna strona książki nie pomaga w zaśnięciu.
Mam przed oczyma dziesiątki twarzy i wydarzeń, to one nie pozwalają zasnąć. Wracają słowa, zapachy i gesty, te miłe i te mniej przyjemne. Może kiedyś odpokutuję wszystkie grzechy i znowu powróci niczym nie zmącona cisza i spokój, które pozwalają zasnąć i śnić tylko piękne sny. Tylko czy zdążę całe zło zapełnić dobrem. Muszę wierzyć w to z całych sił.
Zazdroszczę szczęścia ludziom szczęśliwym. Zazdroszczę uśmiechu ludziom uśmiechniętym. Współczuję pieniędzy ludziom bogatym.