Meandry życia, strona 7

Chciałabym zabrać swojemu życiu wszystkie najlepsze chwile. Poukładać je na półkach i przestawiać każdego dnia i dotykać  i głaskać  i przytulać … żeby nie zapomnieć. Kiedy o nich zapomnę mrok na zawsze przesłoni moje oblicze i uśmiech zniknie z twarzy. Nie chcę takiej siebie oglądać. Nie chcę takiej siebie znać.

Zamknięci w objęciach niemocy,  zakuci w kajdany niespełnionych marzeń, czekamy uwolnienia, czekamy spełnienia, czekamy aż ktoś nas wyzwoli.

Zanim usnę muszę posłuchać tego głosu.

Jak dziecko, które do zaśnięcia potrzebuje matczynej piersi, potrzebuję wsłuchać się chociaż w kilka zdań. One pozwalają mi zamknąć powieki i nie myśleć o tym co złe, co niepotrzebne, co zabiera radość z rzeczy małych choć ulotnych jak poranna mgła to  do życia niezbędnych.

Kilka dźwięków potrafi zdziałać cuda. Potrafi sprawić, że innymi oczyma patrzę na samą siebie. Dzięki nim mogę odetchnąć tak czystym powietrzem, że aż płuca bolą.

Wczoraj znowu słuchałam, a potem zasnęłam. Spałam jak dziecko.

Każda historia musi mieć początek żeby mogła się zakończyć. Każdy początek zmusza szare komórki do myślenia, do przewidywania następnych kroków, do tworzenia lepszej lub gorszej ale zawsze alternatywnej drogi dalszych poczynań.
Potem dzieje się to co ma się dziać. Nie zawsze mamy wpływ na to co się wydarza. Często wybory dokonane wtedy nie do końca są przez nas oceniane jako słuszne ale są już dokonane. Często patrząc z perspektywy przeszłości zrobilibyśmy coś zupełnie inaczej. Nie sztuką jednak jest roztrząsać nad wybraną drogą , nad  decyzją która zapadła. Sztuką jest pogodzić się z własnym sumieniem, uwierzyć własnej intuicji i zaufać samemu sobie bez chwili zwątpienia. Samoocena  siebie z perspektywy czasu wypacza obraz nas samych i buduje podwaliny pod zwątpienie w samego siebie, a stąd już blisko do udręki nad samym sobą.
Ten obraz, który widzimy w lustrze każdego dnia to MY. Tacy normalni, zwyczajni ale niepowtarzalni. Jeśli któregoś dnia zobaczymy w lustrze odbicie kogoś innego to znaczy, że NAS już nie ma, że gdzieś po drodze zgubiliśmy własną tożsamość. Bycie kimś innym na dłuższą metę nie daje szczęścia, bo z czasem zapominamy kim tak naprawdę byliśmy, stajemy się sami sobie kimś zupełnie obcym.
Bądźmy dumni z bycia sobą. Dopóki jesteśmy sobą nikt i nic nie jest w stanie nas pokonać.
 

Zapomniałam mu powiedzieć, że NAS już nie ma.

Patrzy na mnie, a ja wiem, że te oczy będą płakać jak MU powiem.

Nie widzę już w tych oczach tej bezkresnej dali, tej głębi uczucia, które kiedyś scalało w jedno, które nie pozwalało myśleć o niczym innym.

Jak zamykam oczy już GO nie widzę. Jak siedzi koło mnie moje myśli są gdzieś daleko i nie chcą wracać, chcą uciekać tam gdzie ON nie może dostrzec.

Prawda jest cierniem ociekającym łzami. Prawda wyzwala najbardziej gorące emocje. Bez prawdy nie można żyć w zgodzie z własnym sumieniem.  Bez sumienia nie ma człowieka.