Meandry życia, strona 6

Wielu ludzi próbuje oceniać innych swoją miarą. To jest dobre, a to złe, to właściwe tamto nie. Dla nas może tak ale chyba nie dla innych, nie dla wszystkich.

Człowiek zatraca  siebie samego poddając się zdaniu i woli kogoś innego. Człowiek przestaje być człowiekiem naśladując ślepo innych. Człowiek pozbawiając się indywidualności  przestaje być człowiekiem i staje się zwierzakiem, którego można nauczyć różnych sztuczek, sprawić że będzie posłuszną maskotką w rękach tresera. Ludzie chcą być treserami nie zważając, że tym samym zniewalają innych, że pozbawiają ich właściwego wymiaru człowieczeństwa. Czy chcemy żyć w świecie bezwolnych kukiełek, którym sznurek zastępuje serce, płuca i mózg?

Dajmy ludziom być ludźmi tylko wtedy mamy szansę przetrwać jako wartościowy gatunek.

Rozmawiam czasem z moimi myślami. Mówią „jesteś nieznośna, wyrzuć wspomnienia, bez nich łatwiej żyć”. Jak mogę wyzbyć się przeszłości. Jak mogę nie myśleć o tym co było, co trwało, co odeszło. Jak mogę żyć bez słów przynoszących ukojenie, bez obrazków raniących serce, bez słów otuchy i pogardy. Jak wymarzę wspomnienia to tak jakbym wyrwała kartki mojego życia. A ja chcę pamiętać, że żyłam, że kochałam, że cierpiałam, że istniałam.

13.11.97

Nieznane oblicze Boga przed którym staniemy.

Mozół dnia codziennego zrasza człowiecze plecy kropelkami strachu, nienawiści, pożądania i nigdy nie ma dosyć, nie potrafi powiedzieć koniec, teraz zacznę uczciwe życie.

Mijamy codziennie tłum spod prawa Bożego cierpiętników, takich samych jak my, w kolorowych ubrankach, ze sztucznym uśmiechem na twarzy i przyglądamy się ich bezimiennym twarzom. Nie widzimy w nich nic szczególnego, a jednak patrzymy. Potem zamykamy się w naszych wychuchanych klatkach i poimy serca słodyczą rzeczy materialnych.

Tu Bóg przestał żyć. Tu jesteśmy tylko my i nasz dobytek zdobyty pazerną ręką. To nam wystarcza. Ale czy wystarczy Bogu?

29.04.98