Jestem uwięziona w domu z kamienia i betonu. Ma sto pokoi i w żadnym z nich nie ma nawet kącika, gdzie można wytchnąć w ciszy i spokoju. Jestem bezsilna. Moc ograniczeń spowija moją duszę i ciało. Chciałabym zerwać więzi, które tak mocno trzymają. Chociaż na krótką chwilę znaleźć miejsce gdzie nikt mnie nie znajdzie, gdzie będę mogła być tylko sama ze sobą, gdzie cisza będzie tak doskwierająca, że aż uszy zabolą. Demony przeszłości ciągle wracają, demony przyszłości nie dają spać w nocy, demony terażniejszości wywołują dreszcz na skórze. Zapytałam "czy warto?". Nie umiałam odpowiedzieć. Trudne pytania nie mają odpowiedzi. Nie włączyłam światła. W mroku nie widać grymasu na twarzy. Gdy jest ciemno świat nie musi mieć kolorów, a szarość nie doskwiera tak bardzo. Może kiedyś zapalę światło. Ale jeszcze nie dziś. Mogłabym oślepnąć.
Obudzić się i poczuć gorzki smak w ustach
Wciągnąć nozdrzami zapach trującego dymu
Poczuć jak płuca napełniają się skażonym powietrzem
Wziąć głęboki oddech i przez chwilę zapomnieć o tym
Że życia coraz mniej zostało
Że pieniędzy nie starczy do pierwszego
Obudzić się i przeczytać na pudełku
„palenie albo zdrowie wybór należy do ciebie”
05.11.97
Kiedyś spojrzałam w otchłań świata
Nie jeden raz
Nie dwa
Potem myślałam
Już więcej nie spojrzę
Mijała minuta
Godzina
Dzień
I znów spojrzałam
Teraz już na zawsze
27.03.98
Pod pierzyną białego puchu chcę widzieć bujną zieleń traw
Chodzić po kobiercu kwiatów
Wdychać woń świeżo skoszonych traw
Słuchać treli słowiczych
By zapomnieć
O chłodzie
O pójściu do pracy
O niedojedzonej kromce chleba
O tym całym złym świecie ludzi dorosłych
06.02.98