taka sama a jednak inna

Życie płynie w niewyobrażalnym tempie. Można go spędzić lepiej lub gorzej. To tak naprawdę zależy ode mnie samej.

Należę do optymistów-minimalistów. Potrafię się cieszyć z każdego pozytywnego zdarzenia, z każdego najmniejszego sukcesu, z każdego szczerego uśmiechu drugiej osoby. Takim osobom łatwiej w życiu znaleźć szczęście bo  nawet niepowodzenia nie nastrajają negatywnie. Tyle prawdziwych nieszczęść ma miejsce wokół mnie, że wprost nieludzkim by było użalanie się nad swoimi małymi problemami.

Za krótkie jest życie żebym traciła czas na smutek.

Nie znam momentu który będzie tym ostatnim. Nie znam chwili kiedy ostatnia nuta zagra w moim sercu. Tak naprawdę nie chciałabym wiedzieć kiedy życie powie mi DOŚĆ. Chciałabym jednak dać tyle najlepszej siebie ile tylko potrafię, wszystkim i każdemu z osobna.

Wielu ludzi próbuje oceniać innych swoją miarą. To jest dobre, a to złe, to właściwe tamto nie. Dla nas może tak ale chyba nie dla innych, nie dla wszystkich.

Człowiek zatraca  siebie samego poddając się zdaniu i woli kogoś innego. Człowiek przestaje być człowiekiem naśladując ślepo innych. Człowiek pozbawiając się indywidualności  przestaje być człowiekiem i staje się zwierzakiem, którego można nauczyć różnych sztuczek, sprawić że będzie posłuszną maskotką w rękach tresera. Ludzie chcą być treserami nie zważając, że tym samym zniewalają innych, że pozbawiają ich właściwego wymiaru człowieczeństwa. Czy chcemy żyć w świecie bezwolnych kukiełek, którym sznurek zastępuje serce, płuca i mózg?

Dajmy ludziom być ludźmi tylko wtedy mamy szansę przetrwać jako wartościowy gatunek.

Rozmawiam czasem z moimi myślami. Mówią „jesteś nieznośna, wyrzuć wspomnienia, bez nich łatwiej żyć”. Jak mogę wyzbyć się przeszłości. Jak mogę nie myśleć o tym co było, co trwało, co odeszło. Jak mogę żyć bez słów przynoszących ukojenie, bez obrazków raniących serce, bez słów otuchy i pogardy. Jak wymarzę wspomnienia to tak jakbym wyrwała kartki mojego życia. A ja chcę pamiętać, że żyłam, że kochałam, że cierpiałam, że istniałam.

13.11.97