taka sama a jednak inna

Widziałam staruszka na ławce w parku. Karmił gołębie okruszkami przyniesionymi w papierowej torebce.

Mnóstwo zmarszczek malowało się na jego twarzy. Jedyne co rozświetlało jego oblicze to piękne błękitne oczy, które mimo upływu czasu nadal świeciły niesamowitym blaskiem.

Usiadłam na sąsiedniej ławce i przyglądałam się. Staruszek tak był pochłonięty  swoją pracą, że wydawał się wcale mnie nie zauważać. Wyciągał co raz to nową porcję okruszków. Patrzył na ptaki i uśmiechał się.

Po jakimś czasie zapas jedzenia się wyczerpał. Staruszek jeszcze przez chwilę siedział i przyglądał się jak ptaki wyjadają resztki. Po skończonej uczcie krążyły jeszcze przez chwilę w miejscu gdzie niedawno jeszcze leżały okruszki, po czym jeden po drugim odlatywały. Kiedy już ostatni ptak odleciał staruszek podniósł się i odszedł.

Wspomnienie tych pięknych błękitnych oczu, beztroski  na twarzy i uśmiechu wyrażającego najczystszą radość towarzyszyły mi jeszcze przez wiele dni.

Zapomniałam mu powiedzieć, że NAS już nie ma.

Patrzy na mnie, a ja wiem, że te oczy będą płakać jak MU powiem.

Nie widzę już w tych oczach tej bezkresnej dali, tej głębi uczucia, które kiedyś scalało w jedno, które nie pozwalało myśleć o niczym innym.

Jak zamykam oczy już GO nie widzę. Jak siedzi koło mnie moje myśli są gdzieś daleko i nie chcą wracać, chcą uciekać tam gdzie ON nie może dostrzec.

Prawda jest cierniem ociekającym łzami. Prawda wyzwala najbardziej gorące emocje. Bez prawdy nie można żyć w zgodzie z własnym sumieniem.  Bez sumienia nie ma człowieka.

Chrystus nauczał wybaczać bliźniemu

kochać go i szanować

nadstawiać drugi policzek gdy ten uderzy w pierwszy

Kto jednak zwróci matce syna zabitego na ulicy

jedynego syna

potomka i chlubę

Matka nie wybaczy zabójcy

będzie szukać zemsty

będzie wylewać łzy

Aż przyjdzie dzień kiedy usiądzie obok grobu syna

I zamknie powieki

na wieczność

03.11.97

W jednej sekundzie życia śmiejesz się

przytulasz do ukochanej osoby

W drugiej płaczesz

rwiesz włosy z głowy

i pytasz się gdzie podziało się życie

Życia już nie ma

Pozostał skrawek nic nie znaczącej egzystencji

20.01.98